بیروت

بیروت را ترکانده اند و من اینجا پشت میز خطاطی ام نشسته ام و هق هق گریه میکنم.

نه برای آن بیروت رفتن و شهری که همیشه در خاطرم ماند...

نه...

که غالب شهرهای خدا زیباست حالا عروس خاور میانه که جای خود دارد.

در تصاویر، دودی پیچید و به هوا رفت.

یاد تصاویر انفجار هیروشیما افتادم.

یاد آیه ده سوره دخان افتادم و آن دود آشکاری که در  آسمان پدید می آید.

یاد هواپیماهایی که در آسمان شعله ور شدند و دود شدند و خاکسترشان بر زمین نشست و جگر عزیزانشان پاره پاره شد.

یاد هزاران انسانی که درین شش ماه در تب سوختند و با نفسی تنگ و تو گویی غرقه در آب، از دنیا رفتند و میروند و هزاران هزار آدم به عزا نشستند و به عزا مینشینند  و کودکانی که یتیم شدند و یتیم میشوند.

چه زمین تب داری داریم، هر لحظه از تب و حادثه میسوزد و آتش میگیرد و دستمان به آسمان نمی رسد.

خداوندا پناه بر تو و ستونهای زمین و آسمانت.